Belle Perez: “Het is heerlijk om bepaalde emoties van je af te kunnen zingen.”

Als we haar spreken, staat ze nog achter haar strijkplank. Want als we voorbij de glitter en glamour kijken, is Belle ook gewoon een vrouw die graag voeling heeft en connectie houdt met haar huishouden en gezin.

Ze tikt de 50 nog net niet aan, maar dat is niet aan haar te merken. Belle Perez, de Limburgse zangeres met Spaanse ouders, is een fitte mama die nog met gemak menig podia afdanst. Want daar is ze niet te stoppen, en voel je dat Belle eigenlijk echt gewoon enamorada is op het leven.

In welke mate zien we dezelfde Belle op het podium als ernaast?

“Ik ben nooit het soort artiest geweest die een typetje of rol zal spelen. Dat kan ik niet. Ik denk dus wel dat ik veel dingen op het podium meeneem waarin de mensen die me privé kennen ook zullen herkennen. Maar op het podium staat net wel even een iets pittigere Belle, en ben ik explosiever dan thuis. Gelukkig denk ik voor mijn man.” (lacht)

Thuis mag het allemaal wat rustiger dus?

“Daar zoek ik dat publieke vooral niet meer op. Als ik naar een feestje met vrienden ga bijvoorbeeld, ben ik absoluut niet het type dat op de tafel zal springen en de microfoon vastneemt. Op dat gebied ben ik privé wel een introverter type. Maar die uitlaatklep als zangeres op een podium, heb ik dus wel echt nodig.”

Hoe kan je dat leven in de spotlights met je privé balanceren?

“Ik heb vorig jaar 25 jaar carrière gevierd, en ik denk dus wel dat ik dat doorheen al die jaren geleerd heb. Ik kan heel hard werken, maar ik kan bijvoorbeeld ook een jaar op voorhand met het management samenzitten en aangeven wanneer we vakantieperiodes inlassen. Zo werk ik niet tussen kerst en nieuw omdat mijn familie uit Spanje dan komt, en dan wil ik hen de volle 100% aandacht kunnen geven en in de watten leggen. Die momenten heb ik nodig om mij weer te kunnen opladen voor de rest van het jaar en er volop tegenaan te gaan.”

Eens ‘nee’ zeggen dus…

“Absoluut. Je moet selectief zijn, want je kan jezelf niet in tien opsplitsen.”

En tegen je vrienden, zeg je daar ook soms ‘nee’?

“Ja, maar dat heb ik ook moeten leren hoor. Wat daarin belangrijk is, is dat je dat op een goede en onderbouwde manier aanpakt en de ‘nee’ motiveert. Dan kan niemand je uiteindelijk iets kwalijk nemen. We zeggen te vaak ‘ja’ tegen dingen die ons kwalitatief niet de voldoening en vriendschap geven die we eruit willen halen. Dan kan je beter wat minder doen, maar vooral je tijd investeren in mensen die je energie geven, die echt luisteren en praten of welgemeende adviezen geven. Dat zijn échte vriendschappen.”

Doen mensen dat nog te weinig?

“Dat denk ik wel. Kijk, iedereen heeft het vandaag druk. Daarom is het zo belangrijk om je energie te steken in mensen die het echt waard zijn, niet in zij die enkel energie vragen. Ik heb gelukkig een aantal vrienden die mijn leven heel goed begrijpen, en die niet boos worden als ze me een tijdje niet horen. Zij weten dan gewoon dat het goed met me gaat, en dat ik lekker mijn ding aan het doen ben. En spreken we weer af, dan praten we bij en dan zijn dat hele leuke, intense momenten. Ik ga echt voor kwaliteit en niet meer voor kwantiteit.”

Mooi advies. En is er dan nog ruimte voor zelfzorg en me-time?

“Ja zeker, ik denk dat we dat allemaal nodig hebben. Sporten is daar voor mij belangrijk in. Momenteel volg ik een traject met een personal coach en dat is pittig, maar geeft ook veel voldoening. Ik kan me dan volledig afsluiten en ik haal er mooie resultaten mee.”

Die zal je wel nodig hebben om te shaken op het podium?

“Ja, maar ik wil vooral ook een fitte en energieke mama zijn voor Ellía. We worden allemaal een dagje ouder, maar met wat extra hulp gaat het voorlopig de goede richting uit.” (lacht)

Je spreekt best vaak over je gezin. Hoe belangrijk is die thuis voor jou?

“Enorm belangrijk. Het podium heb ik nodig als uitlaatklep, maar vanaf het moment dat ik thuiskom en mijn trolley aan de kant zet na een optreden, voel ik mij echt 100% mama en echtgenote. Eigenlijk ben ik een echte huismus. Ik maak het ook graag gezellig, steek de kaarsjes aan en ja… het gezegde mi casa es tu casa geldt echt wel bij ons thuis, dat heb ik geërfd van mijn Spaanse oma’s denk ik.”

En ben je dan ook de schoolpoortmoeder?

“Best wel, ik probeer Ellía altijd naar school te brengen en af te halen. Als de zomer eraan komt, vanaf mei ongeveer, wordt het wel wat drukker en lukt me dit niet altijd. Maar wij hebben daar wel goede afspraken in kunnen maken, Wout en ik.” 

En lukt het jullie om ook nog wat tijd met z’n tweeën in te plannen?  

“Dat proberen we regelmatig te doen. Me-time is belangrijk, maar ook je relatie moet je onderhouden, zeker als je vaak onderweg bent. Wat we dus wel vaker doen is het thuis gezellig maken: de kaarsjes aan, een kaasplankje bestellen of zelfs een massage aan huis boeken. Dan kan je met een wijntje of een glaasje champagne heerlijk ontspannen, zonder nadien nog in de auto te moeten stappen. Heerlijk relax is dat, en het geeft je relatie een boost!” 

Je lijkt enorm positief in het leven te staan, klopt dat?  

“Ik ben inderdaad heel positief ingesteld, en vertrek vaak gewoon vanuit mijn buikgevoel en intuïtie, dat tot nu toe gelukkig altijd juist gezeten heeft. Dat heeft me dus al veel kracht en zelfzekerheid gegeven. En ik moet zeggen… mijn muziek is natuurlijk ook een beetje therapie. Zowel voor de mensen die ernaar luisteren, als voor mezelf. Het is heerlijk om bepaalde emoties van je af te kunnen zingen. Zo hebben bepaalde nummers doorheen de jaren ook een andere lading gekregen, en dat is mooi.” 

Probeer je dat ook door te geven aan Ellía? 

“Zeker. Hij is nog klein, maar ik probeer toch al bepaalde waarden bij te brengen, wat niet altijd eenvoudig is. Zo probeer ik mezelf altijd te plaatsen in iemand anders’ schoenen. Je weet uiteindelijk niet of iemand een moeilijke thuissituatie heeft, iets meegemaakt heeft of met opgekropte emoties zit. En ook dat wil ik hem meegeven: iedereen mag iets zeggen of een mening hebben, ook Ellía, maar we moeten wel nog altijd lief en respectvol blijven voor elkaar.” 

Vergeten we dat vandaag soms denk je?  

“Misschien wel. Ik vind dat er vandaag wel redelijk veel druk opgelegd wordt vanuit de maatschappij. Er zijn heel veel moetjes, en er wordt snel een oordeel geveld over anderen. Ik probeer daar mild in te zijn, want elk huisje heeft tenslotte zijn kruisje.” 

Als je terugkijkt op je leven, springt er dan één moment uit dat je gevormd heeft tot hoe je nu in het leven staat?  

“Eigenlijk echt wel de keuze voor mijn muzikale carrière. Voordien was ik administratief bediende en werkte ik in een bouwkranenbedrijf. Ik was zo verlegen, dat ik bijvoorbeeld de telefoon bijna niet durfde opnemen. Maar dat hoorde wel bij mijn job hé! (lacht) Ik kwam uit een heel warm, zorgeloos, beschermd gezin, maar dan moet je plots de wijde wereld in. Deelnemen aan de preselectie van Eurosong en nadien verder in de business stappen, is voor mij echt wel een ticket naar zelfontwikkeling geweest. Naar meer zelfzekerheid, naar het aangaan van uitdagingen. Die stap is dus de juiste gebleken voor mijn verdere carrière, maar vooral ook voor mezelf.” 

Is je droom hiermee in vervulling gegaan, of heb je nog wilde ambities?  

“In die 25 jaar carrière heb ik eigenlijk echt enorm mooie dingen mogen meemaken. De Lotto Arena, geweldige optredens, leuke programma’s als Het Huis en Liefde voor muziek. Ook deze zomer mag ik weer meer dan 50 keer het podium op met mijn nieuwe single ‘Let the sunshine in’. Dat vind ik dus al een mooie verwezenlijking. Op persoonlijk vlak willen we vooral met het gezin nog mooie reizen maken. Ellía heeft zo een hele lijst van bestemmingen die hij graag samen wil zien. Daar staan Japan, Orlando, Thailand maar even goed de Ardennen tussen. Ik wil daar dus vooral verder doen zoals we nu bezig zijn, want ik voel me best goed in mijn vel en hou van mijn gezin.” 

Eigenlijk heb je dus alles al van je bucketlist afgevinkt… 

“Ja, best wel. Er zullen altijd foliekes bijkomen, maar ik denk dat ik al heel tevreden mag zijn met de weg die ik afgelegd heb.” 

Dus ooit (terug) naar Spanje trekken zoals je ouders, behoort niet tot de plannen of dromen?  

“Ik denk niet dat ik, zoals mijn ouders gedaan hebben in hun prepensioen, binnen vijf of tien jaar België vaarwel zou kunnen zeggen. Zij hebben ons natuurlijk gekregen toen ze vrij jong waren, waardoor wij zelf al wat ouder waren toen ze de stap zetten. Ik was veertig toen ik Ellía kreeg, en dus wil ik nog te veel samen meemaken. Maar ik sluit niet uit dat wij ooit langere periodes in Spanje zullen vertoeven, en misschien op en neer vliegen.” 

Ya veremos! Veel succes met de zomertour en de daaropvolgende kerstconcerten Belle!  ☉