Tijd nemen om te leven en te genieten van de kleine dingen, dat is iets wat Dana vandaag bewuster doet dan ooit. Na meer dan drie decennia van optredens en reizen weet ze intussen wat haar écht gelukkig maakt. Ze straalt rust uit, zonder haar sprankel te verliezen. We spraken haar op een zonnige lentedag. Openhartig en met de glimlach.
Dana, hoe ziet een doorsnee dag er voor jou tegenwoordig uit?
“Het leuke is dat ik op de buiten woon, vlakbij de stad maar toch omgeven door de natuur. Als ik buiten ga, zit ik dus meteen in het bos – heerlijk. Ik heb een hond dus ik ga regelmatig wandelen, en als ik niet met werk bezig ben sport ik veel. Dat is altijd belangrijk voor mij geweest. Ook vind ik het fijn om mijn mama, die inmiddels 90 is, te bezoeken. De tijd die ik nog met haar kan doorbrengen, koester ik echt. En natuurlijk bezoek ik mijn dochter Chinouk, die in Brussel woont, ook vaak. Die contacten zijn voor mij heel waardevol.”
Welke sporten vind je leuk om te doen?
“Vroeger ging ik wel eens naar de fitness, maar daar kon ik mijn hoofd niet voldoende leegmaken. Met balsporten lukt me dat wel. Daar moet ik mij focussen, want als je even afdwaalt krijg je de bal gewoon in je gezicht. (lacht) Volleybal en nu vooral tennis, zijn sporten waarbij ik echt alles kan loslaten en even helemaal kan ontspannen.”
Het klinkt wel alsof je een mooie balans hebt gevonden tussen werk en privé?
“Ja, dat klopt. Na 35 jaar in het vak heb ik die balans leren vinden. Ik kies vandaag bewust voor dingen die ik écht leuk vind om te doen. Momenteel zijn we bezig met een theatertour in België en Nederland van 30 concerten. En de zomer zal in het teken staan van de voorbereidingen op de symfonische concerten vanaf oktober en de kerstconcerten erna. Ook volgend jaar is mooi gestructureerd, met (inter-)nationale projecten om naartoe te werken.”
Je kwam in die 35 jaar vast ook voor uitdagingen te staan. Wat was daarin voor jou leerrijk?
“Uiteraard. Muziek op zich en de creatie van muziek is bijvoorbeeld compleet veranderd: de opnames, productie, optredens. Vroeger namen we alles live op met een orkest. Nu gebeurt dat veel meer in thuisstudio’s. De teams zijn kleiner geworden, maar dat maakt het ook efficiënter. Toch blijf ik met veel warmte terugdenken aan die grootschalige producties, zoals in het Sportpaleis of de arenatours in Zuid-Afrika. Ik heb veel geproefd van het vak en de diversiteit die het met zich meebrengt, en ik hoop nog steeds nieuwe dingen te mogen ontdekken.”
Je houdt er dus van om te blijven vernieuwen?
“Ja. Omdat ik geloof dat je mee moet met de tijd, en als ik iets met een enorme overtuiging kan brengen zal het publiek voelen dat het klopt. Dan gaan we samen die ontdekkingstocht aan.”
Hoe belangrijk is dat publiek voor jou?
“Enorm belangrijk. Ik blijf er ook van versteld staan hoeveel moeite fans blijven doen om naar een optreden te komen. De laatste jaren zijn er bijna bij elk concert mensen uit verre buitenlanden. Tijdens de afgelopen show praatte ik even met mensen uit Colombia en Mexico. Zij hadden 40 uur gereisd, speciaal om mij te zien. Dat vind ik onvoorstelbaar. Daarom leg ik ook graag contact met het publiek en de fans.”
“Ik wilde heel graag in het onderwijs stappen en sportlerares worden.”
Dan vraag je je af: hoe hebben zij Dana Winner ooit leren kennen?
“Dat is natuurlijk ook de kracht van social media en YouTube. Neem als voorbeeld de video van ‘One moment in time’ naar aanleiding van ‘Liefde voor muziek’ – die werd bijna 78 miljoen keer bekeken. Daar kan je toch alleen maar van dromen.”
Absoluut. Speelt muziek thuis ook een grote rol?
“Ja en nee. Want ik hou ook enorm van de stilte, of heel eenvoudig de vogeltjes die buiten fluiten. Als ik iets opzet, is het meestal loungemuziek – dat brengt mij in een relaxte sfeer, een beetje zoals op vakantie. Bijvoorbeeld tijdens het koken kan ik daar echt van genieten. Maar als ik gefocust moet werken, dan staat er niets op. Dan heb ik die rust nodig om me te kunnen concentreren.”
Was het eigenlijk altijd je droom om in de muziek business te stappen?
“Nee, eigenlijk niet. Ik wilde heel graag in het onderwijs stappen en sportlerares worden. Of iets met dieren gaan doen. Wij hebben thuis – we zijn met vijf kinderen – allemaal wel een muzikale opleiding gevolgd en muziekschool gedaan. Maar ik had op dat moment nooit gedacht dat ik daar mijn carrière in zou vinden. Ik ben er toevallig in gerold.”
En maar goed ook, achteraf gebleken. Denk je wel eens nostalgisch terug aan dat verleden, of kijk je liever vooruit?
“Nee, ik durf ook wel naar het verleden kijken. Ik zat onlangs nog met ons ma en Chinouk aan tafel, en toen hadden we het over wat vroeger goed en niet zo goed was. Dus ik vind het wel fijn om daar ook eens bij stil te staan, en nostalgisch terug te blikken. Natuurlijk wel over de positieve dingen, want het negatieve kan je maar best zo snel mogelijk achterwege laten.”
Je mama, Chinouk… familie is duidelijk belangrijk voor je.
“Ja, toch wel. Ik ben de jongste van vijf kinderen, dus we hebben best een grote familie. Mijn vader is dit jaar twintig jaar overleden, en we voelen dat gemis toch nog steeds. Nu hij er niet meer is, is ons mama het middelpunt van de familie, de madre de familia, geworden. Ook al woont een deel van de familie in het buitenland en heeft iedereen nu zijn eigen gezin, kinderen en kleinkinderen, we blijven samenkomen bij mama met Pasen, kerstmis, de verjaardag van papa… daar hecht iedereen veel belang aan.”
Daar zeg je zoiets, kleinkinderen. Hoop je daar stiekem op?
“Ja natuurlijk! Chinouk trouwt dit jaar, dus dat gaan we eerst al meemaken. Maar ik hoop van harte dat ik binnenkort een fiere oma mag zijn. Ik zie dolgraag kinderen. En hopelijk doet zij het beter dan ik, want ik heb er natuurlijk maar eentje!” (lacht)
Je bent onlangs 60 jaar geworden, hoe ga je om met ouder worden?
“Eigenlijk wel goed. Ik ben die tijd best goed doorgekomen denk ik dan. Ik heb mij altijd goed verzorgd, niet voor de buitenwereld maar omdat ik het zelf belangrijk vind. Al heel snel nam ik een bepaalde skincare routine aan, want vanaf mijn zeventiende had ik enorm veel last van acne. Sindsdien is die zelfzorg een vanzelfsprekendheid geworden, en daardoor werk ik al meer dan 30 jaar samen met Denise van Mar-Le-Beau in Hasselt. Ik ben ook nog nooit met maquillage op gaan slapen, al was het 5 uur in de ochtend, die ging eraf. Zowel voor de gezondheid van mijn huid, als voor die vuile lakens achteraf.” (lacht)
Ik denk dat weinig mensen daar zo positief mee omgaan…
“Kijk, ouder worden is natuurlijk iets waar je mee moet leren omgaan. Maar door het feit dat ik fysiek nog redelijk goed ben, kan sporten en zorg draag voor mezelf, valt het allemaal best mee. Vandaag wordt er vanuit de maatschappij ook enorm veel aandacht besteed aan gezondheid, sporten, voeding, een gezonde mind en body. Dus dat helpt wel om fitter door het leven te gaan.”
Is er een advies dat je andere leeftijdsgenoten zou willen geven?
“Ik zou toch willen zeggen: breek uit jezelf en laat het leven je nog verrassen. Ik ben een controlefreak, en ik begrijp dat het soms moeilijk is om dingen dan los te laten. Maar ik ben ervan overtuigd dat je soms gewoon moet meegaan in het verhaal en zien waar je eindigt, want het is niet omdat je 50, 60 of zelfs 70 bent dat het gedaan is hé. Dus durf te gaan, durf te springen. Zeker mensen die met pensioen zijn: ik vind het geweldig als ik mensen hoor vertellen dat ze het dan drukker hebben dan ooit tevoren. Dat wil zeggen dat je leeft.”
Zijn er nog dromen of verlangens die je zelf koestert?
“Zeker. Je moet blijven dromen tot de laatste dag van je leven. Ik hoop op privévlak een fijne oma te zijn. En professioneel: stel dat er ooit nog een mooie internationale tour komt, zoals die vroeger naar Zuid-Afrika of Thailand… dat zou ik geweldig vinden.”
En als je op een dag afscheid neemt van het podium, hoe hoop je herinnerd te worden?
“Als iemand die zichzelf is gebleven. Mensen die mij van vroeger kennen, zeggen dat ik nog steeds dezelfde ben. Eerlijk en oprecht. Muzikaal hoop ik dat mijn werk iets betekend heeft. Dat het mensen raakt, inspireert. En dat het voortleeft. Want dat zou voor mij het mooiste zijn: dat mijn muziek blijft, ook als ik er niet meer ben.” ☉
Wist-je-dat…
Als je met een internationale ster zou mogen samenwerken, wie zou dat dan zijn?
“Als the sky echt the limit is, dan zou ik toch voor Adele kiezen. Dat is iemand die heel dicht aanleunt bij mijn muzikale stijl. Maar dat is wel een hele grote droom!” (lacht)