Toegegeven: Sali heeft slechts een licht sappige West-Vlaamse ondertoon, maar des te meer een immer positieve gloed die om haar heen valt. Na haar musical studies in Tilburg speelde ze in diverse toneelproducties, om uiteindelijk de rol van Maria Hernandez te vertolken in de immer populaire #LikeMe serie van Ketnet. Sindsdien lijkt het haar voor de wind te gaan, want zo tekende ze ook een platencontract en is ze als radiopresentatrice te horen op Studio Brussel.
#LikeMe wordt soms de ‘sterrenmachine’ genoemd door het succes van verschillende van je collega’s. Ook bij jou lijkt het allemaal vlot te verlopen?
“Ik ben enorm dankbaar dat ik vandaag kan doen wat ik doe, maar het is zeker niet zo dat ik deze kansen enkel gekregen heb dankzij de populariteit van #LikeMe. Het is gewoon elke dag hard werken. Wel geef ik toe: een netwerk hebben helpt, want de media is zo’n kleine wereld en het is dus vaak een ons-kent-ons-verhaal. Er is gewoon zo veel waanzinnig talent in België, maar weinig aanbod.”
Voel je daarom zelf ook een bepaalde druk om te presteren?
“Ja, maar die komt geheel van mezelf. Na #LikeMe legde ik enorm veel druk op mezelf omdat ik vond dat ik gezien moest blijven worden en hier toch wat onzekerheid bij kwam kijken. Maar na veel reflecteren en praten met familie en vrienden, kwam ik erachter dat ik de enige was die al deze dingen van mezelf verwachtte.”
Pak je het sindsdien anders aan?
“Ik leg minder druk bij mezelf en wil vooral groeien en me amuseren. Ik ben enorm expressief en heb dus niet genoeg aan één medium, wat veel lijkt maar voor mij essentieel is. Overal – op TV, op de radio, in het theater of in de muziekstudio – ben ik wel een deel Sali, maar dan met verschillende aandachtspunten. En dat vind ik juist zo leuk, net als het in verbinding staan met mensen op al die niveaus.”
Dus je doet het voor hen?
“Deels wel, ik maak andere mensen gewoon graag blij. Ik zei vroeger altijd dat ik leerkracht, psychologe of zelfs friturist wou worden. Ik wilde gewoon een gastvrouw zijn, mensen ontvangen en soigneren. Daarom is TV ook echt mijn dada op dat vlak: ik wil voor de mensen in de woonkamer een warm en welkom gezicht zijn.”
Je straalt ook veel positiviteit uit. Typeert je dat als persoon?
“Ik ben gewoon altijd mezelf. Het lijkt me zo vermoeiend om ergens te komen en je continu af te vragen hoe je je moet gedragen. Dus op TV denk ik altijd: als je het niet leuk vindt, knip je het er maar uit. Dat is niet mijn job. Ik ben wie ik ben, altijd.”
Kan je jezelf wel blijven in de media?
“Ja, dat vind ik wel. Ik moet op sommige vlakken nog wel groeien, zoals in mijn job bij Studio Brussel. Daar komt ook heel wat technisch werk bij kijken en dan ben ik ook daar meer geconcentreerd op. Maar Sali is altijd aanwezig in alles wat ik doe of welke rol ik ook speel.”
En dus ook in die van Maria Hernandez in #LikeMe?
“Honder procent! Ik ben Maria gewoon een beetje: eigenwijs, het mamaatje onder de vrienden, zorgend maar ook maatschappijkritisch… Dat ben ik gewoon. Het is dan ook niet voor niets dat Thomas (Van Goethem, bedenker van de serie) me nog op auditie liet komen nadat deze eigenlijk al afgesloten waren. Hij zag het ook gewoon in me.”
Dus het was niet een vorm van typecasting omdat jij andere roots hebt?
“Ik ben ongetwijfeld mede gecast omdat ik een andere kleur heb. Maria is Spaans, zelf heb ik Ivoriaanse roots. Maar is dat altijd een probleem dan? Kijk, als je het heel negatief wil bekijken kan je zeggen: ‘ze wordt enkel gecast voor die rol omdat ze cultuurpunten willen scoren’. Maar wat als ze me niet casten? Dan kunnen we weer klagen over een all-white cast. Bottom line is dat je nooit goed zal kunnen doen voor iedereen. Maar ik ben vooral blij met de evolutie en de erkenning voor mensen met een andere huidskleur of roots.”
"Ik ben gewoon altijd mezelf. Het lijkt me zo vermoeiend om ergens te komen en je continu af te vragen hoe je je moet gedragen."
Jij bekijkt het dus liever met een roze bril?
“Natuurlijk, we mogen niet kwaad zijn dat het niet organisch gelopen is. Want het is toch ook gewoon fijn dat we erkend worden en dat kleine kindjes of jongeren met andere roots mee gerepresenteerd worden, of zien dat de kansen er liggen. Is dat dan omdat ze het gegeven van diversiteit mee in hun achterhoofd houden? Wel dan is het net goed dat die gedachtegang plaatsvindt en dat het gesprek zo op gang komt. Maar dat is uiteraard mijn eigen mening en ervaring. Ik geloof dat anderen ook minder positieve ervaringen hadden en dan moet je zeker niet alles ontkennen of in de doofpot steken. Maar ik heb nog nooit negatieve ervaringen gehad in de media of op redacties.”
Dat is een nuchtere kijk op de zaken.
“Ja, dat is misschien het typisch boerse West-Vlaamse dat in me zit, maar ik vergelijk het altijd met Afrika. Als je daar naar TV kijkt, ga je ook geen blanke mensen zien. Dat is geen discriminatie, ze zijn daar gewoon niet. Trekken we dat door naar België, dan zullen bij een auditie voor bijvoorbeeld Yasmine van Aladdin zo’n 200 mensen op auditie komen, maar voor Doornroosje zijn dat er misschien wel 2000. Dat is niet omdat mensen met een andere look of huidskleur niet mogen komen, we zijn gewoon met minder. Dat is puur statistisch zo bepaald, en dat kan je niet veranderen. Ik vind het soms moeilijk als mensen dan kwaad worden over het percentage acteurs van kleur op TV, maar wat moeten we doen? Alle blanke Vlamingen aan de kant schuiven en alleen maar mensen met andere roots tonen? Dat is toch ook absurd.”
Uiteindelijk zou het toch ook moeten gaan om je talent?
“Maar natuurlijk! Er zijn al mensen in het verleden geweest – zonder namen te noemen – die me zeiden dat ik de rol wel gekregen zal hebben, puur omdat ze meer diversiteit wilden. Dan denk ik echt really? Zitten we daar nog? Mag ik ook gewoon erkenning krijgen voor wie ik ben? Ik ben getalenteerd en leuk, los van mijn kleur, oké? Ik schrik daar nog steeds van dat mensen zo denken.”
"Ik wil voor de mensen in de woonkamer een warm en welkom gezicht zijn."
Maar dan kijk je naar die fans en dan…
“… ja dat maakt het allemaal goed natuurlijk. Ik vind het zo leuk dat kleine kindjes of jongeren met me komen praten op straat. Ik vind het geweldig om in contact te komen met mijn fans, want zo krijgen de kijkcijfers een gezicht. Maar dat er meer inclusie en diversiteit is in de media, maakt dat de kleintjes zich ook gerepresenteerd voelen. Want plots zien ze niet enkel dat perfecte blonde, sluik kapsel op TV, maar ook die wilde, ongecontroleerde bos afro-krullen. Ze voelen die verbinding en denken ‘ik ben een beetje als jou’, en dat is het allerbelangrijkste.”
Je wilt je volgers dus een minder stereotiep beeld geven?
“Ja, toch wel. Tijdens mijn studie muziektheater zag ik bijna nooit personen met een andere huidskleur in de hoofdrol, dus ik zat er toen wel mee dat ik daardoor nooit werk zou hebben. Door de jaren heen is er natuurlijk veel veranderd en is er meer aandacht voor diversiteit, dus nu heb ik die angst totaal niet meer. Ik wil er op mijn beurt dan ook zijn voor jonge mensen om te tonen dat de kansen er wel zijn. Maar het gaat ook veel verder dan huidskleur alleen.”
Hoe bedoel je?
“Inclusie en diversiteit (in de media) gaat veel verder dan enkel een andere huidskleur tonen. Ook als je niet het – volgens de media gedreven – ideale maatje 36 of 38 hebt, mag je gezien worden en kan je mooi zijn. Het is zo belangrijk voor kinderen en studenten, en dan vooral tieners die enorm veel bezig zijn met hun zelfbeeld, dat zij ook andere dingen zien in de media.”
En dat gebeurt nu te weinig?
“Enorm. Maat 42 en 44 zijn de meest verkochte maten in ons land, dus hoe kan het dat die maten precies niet bestaan in de media? Ik vraag me dat echt af. Die foute normen maken dat mensen een iets grotere maat nog altijd als minder mooi zien. Zelf heb ik er zo lang over gedaan om mezelf mooi te vinden, wat eigenlijk niet zou mogen. We moeten er echt voor zorgen dat we dat niet generatie op generatie doorgeven, dat we telkens vrouwen hebben die pas midden de 20 beseffen of ontdekken dat ze ook mooi zijn en jaren aan hun zelfbeeld moeten werken. In de media vind ik dat we daar een grote rol in kunnen spelen en een voorbeeld in moeten zijn. Uiteraard zonder obesitas te willen promoten, want daar wil ik wel voor waken: ik promoot dat een maatje meer kan, maar wel met een gezonde levensstijl, sport, gezond eten…”
Jij wil dus die verandering teweegbrengen?
“Ja, ik ben ook met een podcast bezig richting jongeren over dat soort topics. Door in het verleden als leerkracht enorm dicht te staan bij mijn leerlingen, besefte ik dat er educatieve content moet komen over onderwerpen als huidskleur, financiële middelen, je lichaam, je gedrag, diversiteit… Er zijn van die rare normen in de maatschappij ontstaan doorheen de jaren, en ik denk dat er nog veel werk aan de winkel is op verschillende vlakken. Dat is dan ook mijn grootste focus voor de content die ik zelf schrijf: ik wil een stuk de-influencen en opnieuw andere normen bijbrengen. Want het kan ook anders.”
Wist-je-dat
Wat vond je tot nu toe de leukste leeftijd?
“Ik vond 22, 23 heel leuk. Ik vind het nu ook heel leuk, maar op een andere manier. Nu ben ik me veel bewuster van alles, heb ik meer verantwoordelijkheden en een partner waar ik rekening mee hou. Maar in die studententijd was ik oud genoeg om dingen te durven en te experimenteren, en tegelijk ook jong genoeg om me er geen zak van aan te trekken. Ik was heel onbezonnen. Het was een onzekere periode, op vlak van zelfvertrouwen sta ik nu bijvoorbeeld veel sterker in mijn schoenen, ik care niet meer om wat andere mensen van me denken en toen wel. Maar toch vond ik dat zo leuk, ik was zo losgeslagen, ik was overal, een losgeslagen projectiel.”
