Corporate Sustainability Reporting Directive: what’s in a name?

Een klimaatneutraal Europa vraagt inspanningen van iedereen – burgers, overheden, bedrijven – maar vooral van die laatste. In het kader van CSRD moeten zij hun inspanningen rond Environment, Social en Governance zwart op wit aantonen. “Ondernemingen die onder het toepassingsgebied van CSRD vallen, moeten rapporteren over alle materiële duurzaamheidsthema’s”, aldus Maaike Van Overmeire, sustainability advisor bij VLAIO en het Enterprise Europe Network. “Dit houdt in dat ze moeten bepalen welke thema’s het meest belangrijk zijn voor het bedrijf en zijn stakeholders.” 

De uitdaging daarbij is vooral het gegeven dat duurzaamheid een heel breed begrip is: het omvat niet alleen milieuaspecten als biodiversiteit, maar ook sociale- en bestuurselementen als welzijn of bestuurssamenstelling. “Niet evident dus”, aldus Gil Stevens van de businessline Sustainability bij VGD, strategische kennispartner van ondernemers. “Zeker als je weet dat CSRD-plichtige bedrijven een zogenaamde dubbele materialiteitsanalyse moeten uitvoeren, waarbij ze enerzijds rapporteren over hun impact op de omgeving (inside-out, red.) als over de impact van de omgeving op de ondernemingen (outside-in, red.). Een intens proces dat uitmondt in een geïntegreerd jaarverslag – zowel financieel als niet-financieel. Om goed te kunnen rapporteren, moet er heel veel informatie van binnen de organisatie vergaard worden: van aankoop over HR tot operations en andere. Een flinke inspanning dus, waar zeker ook voordelen aan verbonden zijn, bijvoorbeeld omdat de resultaten aantonen welke nieuwe markten je kan aanboren, of hoe je je innovatiepotentieel optimaal kan benutten. Kortom, het kan een onderneming helpen toekombestendig te maken.” 

Overstroming 

Van Overmeire staaft de dubbele materialiteit met enkele concrete voorbeelden: als de onderneming zich bevindt in een overstromingsgevoelig gebied, moet zij de (potentiële) impact op de waarde van de onderneming bij een overstroming rapporteren. In geval van de uitstoot van aanzienlijke hoeveelheden broeikasgassen, moet daarvan de impact op het milieu worden beschreven. “Er moet informatie verstrekt worden over een breed gamma aan onderwerpen”, duidt ze. “Dit omvat rapportage over zowel het verleden als de toekomst, en zowel kwalitatieve als kwantitatieve informatie. Het opstellen van rapporten vereist diepgaande analyses.” 

Als CSRD door de Europese overheid wordt opgelegd, willen we graag weten of de duurzaamheidsinspanningen die bedrijven leveren en de rapportering die ze doen gedreven wordt door intrinsieke motivatie, dan wel omdat ze het moeten doen. Volgens Gil Stevens is het een combinatie. “We zien dat diverse stakeholders verwachtingen rond duurzaamheid hebben bij bedrijven”, licht hij toe. “Klanten willen weten hoe vervuilend een bedrijf is, of welke inspanningen het levert. Werknemers willen dan weer liever werken voor een organisatie die inspireert en inzet op duurzaamheid. En bij het toekennen van leningen of investeringen wordt ook steeds meer gevraagd waar die organisatie staat op het vlak van duurzaamheid. Maar stakeholders kunnen ook overheden zijn, die wetgeving ontwikkelen die vereist dat bedrijven met duurzaamheid bezig zijn op organisatie- en productniveau. Daar maakt CSRD deel van uit.” 

Opportuniteiten 

Maar CSRD is niet alleen een verhaal van moeten, wil Van Overmeire tot slot nog benadrukken. “Investeren in duurzaamheid, in overleg met je stakeholders, betekent ook investeren in de toekomst van je bedrijf. Dit biedt veel voordelen, zoals kostenbesparingen (op termijn), toegang tot nieuwe markten, aantrekkelijker worden als werkgever, productinnovaties, beter imago, gemakkelijkere toegang tot financiering, enzovoort.”